Pod pojmom Stari Sloveni smatraju se narodi i plemena Slovena pre primanja hrišćanstva, ili u početku pokrštavanja. Sloveni pripadaju grupi indoevropskih naroda, koje neki nazivaju i arijevskim narodima. Ova grupacija naroda dobila je ime indoevropski jer se smatra da je njihovo prvobitno stanište bila teritorija današnje Indije, oblast Arije (odatle naziv arijevski narodi).
     Postoji dosta teorija o seobama Slovena, od onih neverovatnih koje kažu da su Sloveni zapravo Hiperborejci, čija je prapostojbina bila na Severnom polu, odakle su se preselili u Indiju, pa nakon toga u Evropu, i od kojih su Grci preuzeli znanja o bogovima i astronomiji, do onih verovatnih, koje kazuju da su se Sloveni jednostavno preselili iz Indije, preko Persije, u Evropu.

Pojedini istoričari smatraju da je u Evropi prapostojbina Slovena bila u okolini reke Dnjepar, Crnog i Baltičkog mora. Iz ove prapostojbine, veruje se, usled mnogih ratova i najezdi drugih naroda iz Azije(pleme Huna), počeli su da se sele na istok,zapad i jug. Većina prvih spisa koje pominju Slovene potiču od Vizantijskih učenika i misionara, jer je dosta teritorija koje su Sloveni naselili pripadalo Vizantijskom carstvu. Ostali pisani izvori o Slovenima potiču iz vremena kad su Sloveni napravili svoje prve države, uglavnom pod vođstvomgotskih trgovaca i franačkih sveštenika (Kijevska Rusija, Bugarsko carstvo, Velika Morava, Samovo carstvo, češke, polapske, baltičke, vislanske, hrvatske i srpske kneževine). Ovi spisi su uglavnom dosta subjektivno pisani, jer su sveštenici  na sve gledali kroz svoje učenje i dogme, a nisu želeli da dublje shvate slovensku kulturu. Tako se u tim spisama nalaze mnoga poređenja slovenskih bogova i mitskih bića sa Luciferom i drugim demonima.
      Kako su hrišćanski sveštenici već bili prisutni u predelima gde su živeli Sloveni, dolazi do pokušaja pokrštavanja Slovena. Hrišćanstvo je u to vreme postalo u Evropi oruđem moći. Papa i patrijarh mogli su poslati krunu nekom slovenskom knezu i proglasiti ga kraljem i tako mu uvećati ugled. Naime, hrišćanstvo su Sloveni primali ,,od vrha na dole’’. Kako su vladari čeznuli za više moći, mnogi su podlegli i dobrovoljno ili za obećanu krunu primili hrišćanstvo. Time su se postizali i dobri  odnosi sa hrišćanskim susedima, koji su bili vrbovani od strane crkve da napadnu nehristijanizovane Slovene. Ostatak stanovništva je hrišćanstvo primao pod pritiskom, koji su stvarali zajedničkim snagama vladari i sveštenici. Međutim, bilo je u ovom procesu dosta otpora i mnogi hrišćanski misionari izgubili su živote.

S druge strane, i mnoga sela koja se nisu podvrgla i primila hrišćanstvo popaljena su i stanovništvo je pobijeno. Kipovi starih bogova su uništavani i paljeni. Svaki zapis o staroj veri je uništavan. Tako se stiglo i do skepticizma nekih naučnika koji dovode u pitanje činjenicu da su Sloveni pre primanja hrišćanstva imali pismo. Naime, postoji pisani izvor Crnorizca Hrabrog koji opisuje da su se Sloveni služili čertama i rezama. Jedini koji su žešće branili svoju veru do kraja su bili Polapski i Baltički Sloveni. Sloveni nisu imali ime za svoju veru. Oni su jednostavno živeli na način koji je ta vera propovedala. Vera starih Slovena ima iste korene kao i sve vere indoevropskih naroda, kao što su Indusi, Kelti, Germani, Persijanci, Grci. Njihova vera bila je zasnovana na silama prirode, ali ne u njihovom direktnom obliku, već personifikovanim kroz razne bogove i bića. Sebe su smatrali potomcima bogova. Uprkos velikom poštovanju prema ovim bogovima, Sloveni su im se obraćali kao sebi ravnim. U nedostatku hramova, sveta mesta za molitve posvećene bogovima bile su šume i gajevi. Kao što je to slučaj u mnogobožačkim religijama, i Sloveni su prinosili žrtve da odobrovolje bogove. Međutim, gotovo da se ne može sresti slučaj prinošenja ljudskih žrtava, kao što se može sresti kod velikog broja naroda. Kroz običaje su se sačuvale mnoge uspomene na slovenske bogove i način života. Međutim, ovi običaji su dobili veo Hrišćanstva, iako oni prvobitno nisu bili povezani sa Hrišćanstvom. Mnogi hrišćanski sveci dobili su osobine bogova, a dani posvećeni nekom bogu preobratili su se u dane posvećene svecu. Ovo ukazuje koliko je jaka bila vera starih Slovena. Ona se mogla približiti stanovništvu i biti prihvatljiva samo ukoliko se običaji zadrže a bogovi ostanu, makar samo kroz svoje osobine. Ovakav slučaj nije viđen ni kod jednog drugog naroda..

Tekst preuzet sa http://forum.starisloveni.com

Huni su nomadska odnosno stočarska plemena koja su živjela u Aziji.Pretpostavlja se da su Huni bili mongolsko-turkmenskog porijekla(ako ne i tatarsko-turskog).Najvjerovatnije da su živjela na prostoru današnje Mongolije do polovine IV vijeka,kada su se počela kretati.Huni su 350. uništili zemlju varvara Alana,a 375.godine su prodrli u Evropu.Oni su 375.godine pod vodstvom kralja Balamira prodrli kroz vrata naroda(prostor između planine Ural i Kaspijskog mora) i tako su stupili na evropsko tlo.Stupivši na tlo evropskog kontinenta,Huni su ustalasali mnoga varvarska plemena koja su se nalazila neposredno u njihovoj blizini.Varvarska plemena u strahu od ovog "divljeg"plemena počela su se seliti iz svojih prapostojbina tražeći  nova i sigurnija mjesta,gdje ih Huni,ali i ostali slični njima neće ometati.Tada je počela velika seoba naroda.

Karta: kretanje Huna po evropskom kontinentu

Rimsko carstvo,koje je već bilo oslabljeno unutrašnjim neredima susreće se sa još dva nova problema,a to su:Huni,pleme koje je brzinom munje napredovalo prema zapadu Evrope i varvarska plemena koja su bježeći od Huna sklanjali u pogranicne dijelove ogromnog Rimskog carstva.U ratnim okršajima,odmah su došla do izražaja preimućstva Huna.Ovi nomadi(stočari),vični(skloni) ratu,brzinom munje su prodirali prema zapadu.Njihova laka konjica  bez teškoća slamala je otpor ostalih varvarskih plemena koja bi im se našla na putu.Huni su pokorili mnoga  germanska,slovenska i druga plemena.Naselili su Panonsku ravnicu,odakle su pljačkaškim upadima uznemiravali Rimsko carstvo.

  

 

                                 Karta:zelena boja predstavlja teritoriju koju su zauzeli Huni,
                                 a zelena zvijezda predstavlja sjedište nove "Hunske" države

                                                    Hunska invazija na Rimsko carstvo

Dolazak Huna izazvao je pometnju,strah i užas mežu Rimljanima.I sam zaplašen,ali i zadojen mržnjom jedan rimskipisac,zaboravljajući okrutnost rimskih vojnika,predstavio je Hune izrazito crnom bojom.Čak ih je nedolično upoređivao sa dvonožnim životinjama:U svojoj ranoj mladosti utiskuju im se gvožđem duboke rane po licu  da bi ožiljci spriječili rastenje brade,Svi imaju snažne udove i debele vratove .Neobičnog su izgleda i tako pogrbljeni liče na dvonožne životinje.Na konju jedu,piju i.spuštajući glave na njegov uzani vrat,spavaju.

Ovaj tekst koji je za sobom ostavio neimenovani rimski pisac nam potvrđuje da su Huni bili vrsni konjani i ratnici.

Huni su dostigli najveću moć za vrijeme vldavine kralja Atile(434-453).Rimski carevi bilisu prinuđeni da od Atile,koga su protivnici nazivali bič božji,kupuju mir.Poslije Atiline smrti hunski plemenski savez se raspao,a Hunima se uskoro gubi trag.Oni nestaju sa istorijske pozornice.

                                                                                            Atila,bič božji

 

                                                                       Atila na konju

                                               Ovako su izgledali stepski nomadi Huni 

Zbog čega smo sve ovo spominjali,pa evo zašto.Među "uplašenim" varvarskim plemenima koja su u vrijeme velike seobe naroda počela da se sele(tj.u vrijeme dolaska Huna u Evropu) bili su i Stari Sloveni koji će selići se gotovo neprekidno stići u svoju prapostojbinu,odaklen će se kasnije podijeliti u tri grupe:Istočni(kreću se prema istoku),Zapadni(ovi prema zapadu) i Južni Sloveni(a ovi će krenuti prema jugu,na Balkansko poluostrvo,gdje će kasnije osnovati i prve srpske zemlje).